Balasore, Odisha – Urinary incontinence is emerging as a pressing but under-discussed health issue in India, and the district of Balasore is no exception. As per recent estimates, nearly 15 million women across India are expected to be affected by 2025, with a growing share of cases emerging from smaller towns and semi-urban regions of Odisha. Yet, only 12% of those affected currently seek medical help, primarily due to stigma, lack of awareness, and misconceptions around the condition.
Urinary incontinence, which causes the involuntary leakage of urine, significantly impacts a person’s quality of life—causing discomfort, emotional distress, and social withdrawal. The condition is more prevalent among women, especially those who have undergone childbirth, menopause, or experience age-related weakening of the pelvic floor muscles. In areas like Balasore, where discussions around intimate health issues remain taboo, women often continue to suffer in silence.
“Urinary incontinence is not a normal part of aging or womanhood—it is a treatable medical condition,” says Dr. Narayan Chandra Behera, MS (Surgery), MCh (Urology), Consultant Urologist & Lapro-Endoscopic Surgeon, Balasore, Odisha. “In my experience treating patients across Odisha, I have seen that most women do not speak up until the condition severely affects their daily routine. By then, treatment becomes more complex. Early intervention is absolutely critical. With timely diagnosis, even simple lifestyle changes or pelvic floor exercises can significantly improve symptoms. But for that to happen, we need to break the silence and bring urinary health into mainstream conversation—especially in tier-2 and tier-3 towns like Balasore.”
Dr. Behera emphasizes that healthcare providers also have a role to play in creating safe, non-judgmental spaces for patients to share their symptoms. “We must listen with empathy and ensure our women know that they are not alone, and that help is available—often closer than they think,” he adds.
In Balasore and surrounding areas, local hospitals and urology clinics are now equipped to offer a wide range of treatment options. These include conservative approaches like bladder training, pelvic floor muscle (Kegel) exercises, and dietary adjustments; medical devices such as vaginal pessaries and catheters; and pharmacological treatments like anticholinergic medications, beta-3 agonists, and topical estrogen. For more severe cases, advanced procedures including Botox injections, sling surgeries, bulking agent therapies, and nerve stimulation devices are also accessible in tertiary care centers.
Despite the availability of treatment, public awareness remains low. Many women still view urine leakage as a personal failure or something to be endured quietly. In rural Odisha, myths and misinformation often lead women to avoid medical consultation until their condition becomes debilitating.
To address this, public health experts are calling for district-level awareness campaigns, inclusion of urinary health education in primary care training, and stronger outreach through community health workers. These steps are especially crucial in districts like Balasore, where healthcare access is growing but still faces challenges related to literacy, affordability, and cultural stigma.
As India moves closer to 2025, the message from Odisha’s medical community is clear: urinary incontinence is treatable, and early diagnosis can change lives. What is needed now is collective action—from doctors, families, community leaders, and media—to normalize conversations around bladder health and empower individuals to seek help without shame.
Translation
ଓଡ଼ିଶାରବାଲେଶ୍ୱରରେମୂତ୍ରଅସନ୍ତୁଳନବୃଦ୍ଧିପାଉଛି।
ବାଲେଶ୍ବର, ଓଡ଼ିଶା – ଭାରତରେ ମୂତ୍ର ଅସଂଯମତା ଏକ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ କିନ୍ତୁ ଅଚର୍ଚ୍ଚିତ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ସମସ୍ୟା ଭାବରେ ଉଭା ହେଉଛି, ଏବଂ ବାଲେଶ୍ବର ଜିଲ୍ଲା ମଧ୍ୟ ଏହାର ବ୍ୟତିକ୍ରମ ନୁହେଁ। ସାମ୍ପ୍ରତିକ ଆକଳନ ଅନୁଯାୟୀ, 2025 ସୁଦ୍ଧା ସାରା ଭାରତରେ ପ୍ରାୟ 15 ନିୟୁତ ମହିଳା ପ୍ରଭାବିତ ହେବାର ଆଶା କରାଯାଉଛି, ଯେଉଁଥିରେ ଓଡ଼ିଶାର ଛୋଟ ସହର ଏବଂ ଅର୍ଦ୍ଧ-ସହରୀ ଅଞ୍ଚଳରୁ ମାମଲା ବୃଦ୍ଧି ପାଉଛି। ତଥାପି, ପ୍ରଭାବିତଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ କେବଳ 12% ବର୍ତ୍ତମାନ ଡାକ୍ତରୀ ସହାୟତା ଲୋଡ଼ୁଛନ୍ତି, ମୁଖ୍ୟତଃ ଏହି ଅବସ୍ଥା ବିଷୟରେ କୁସଂକଳ୍ପ, ସଚେତନତାର ଅଭାବ ଏବଂ ଭୁଲ ଧାରଣା ଯୋଗୁଁ।
“ପରିସ୍ରା ଅସଂଯମତା ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ କିମ୍ବା ମହିଳାତ୍ୱର ଏକ ସାଧାରଣ ଅଂଶ ନୁହେଁ – ଏହା ଏକ ଚିକିତ୍ସାଯୋଗ୍ୟ ଚିକିତ୍ସା ଅବସ୍ଥା,” ଡାକ୍ତର ନାରାୟଣ ଚନ୍ଦ୍ର ବେହେରା, MS (ସର୍ଜରୀ), MCH (ୟୁରୋଲୋଜି), ପରାମର୍ଶଦାତା ୟୁରୋଲୋଜିଷ୍ଟ ଏବଂ ଲାପ୍ରୋ-ଏଣ୍ଡୋସ୍କୋପିକ୍ ସର୍ଜନ, ବାଲେଶ୍ବର, ଓଡ଼ିଶାର କୁହନ୍ତି। “ଓଡ଼ିଶାର ରୋଗୀମାନଙ୍କୁ ଚିକିତ୍ସା କରୁଥିବା ମୋର ଅଭିଜ୍ଞତାରେ, ମୁଁ ଦେଖିଛି ଯେ ଅଧିକାଂଶ ମହିଳା ସେହି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କଥା ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହି ଅବସ୍ଥା ସେମାନଙ୍କ ଦୈନନ୍ଦିନ କାର୍ଯ୍ୟକୁ ଗୁରୁତର ଭାବରେ ପ୍ରଭାବିତ କରେ ନାହିଁ। ସେତେବେଳକୁ, ଚିକିତ୍ସା ଅଧିକ ଜଟିଳ ହୋଇଯାଏ। ପ୍ରାରମ୍ଭିକ ହସ୍ତକ୍ଷେପ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ। ସମୟୋଚିତ ରୋଗ ନିର୍ଣ୍ଣୟ ସହିତ, ସାଧାରଣ ଜୀବନଶୈଳୀ ପରିବର୍ତ୍ତନ କିମ୍ବା ପେଲଭିକ୍ ଫ୍ଲୋର୍ ବ୍ୟାୟାମ ମଧ୍ୟ ଲକ୍ଷଣଗୁଡ଼ିକୁ ଯଥେଷ୍ଟ ଉନ୍ନତି କରିପାରିବ। କିନ୍ତୁ ଏହା ହେବା ପାଇଁ, ଆମକୁ ନୀରବତା ଭାଙ୍ଗି ମୂତ୍ର ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟକୁ ମୁଖ୍ୟଧାରାର ଆଲୋଚନାରେ ଆଣିବାକୁ ପଡିବ – ବିଶେଷକରି ବାଲେଶ୍ବର ଭଳି ଟାଇର-2 ଏବଂ ଟାଇର-3 ସହରରେ।”
ଡାକ୍ତର ବେହେରା ଗୁରୁତ୍ୱାରୋପ କରନ୍ତି ଯେ ରୋଗୀମାନେ ସେମାନଙ୍କର ଲକ୍ଷଣଗୁଡ଼ିକୁ ବାଣ୍ଟିବା ପାଇଁ ନିରାପଦ, ବିଚାର-ବିହୀନ ସ୍ଥାନ ସୃଷ୍ଟି କରିବାରେ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟସେବା ପ୍ରଦାନକାରୀଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଭୂମିକା ରହିଛି। “ଆମକୁ ସହାନୁଭୂତିର ସହିତ ଶୁଣିବାକୁ ପଡିବ ଏବଂ ନିଶ୍ଚିତ କରିବାକୁ ପଡିବ ଯେ ଆମର ମହିଳାମାନେ ଜାଣିବେ ଯେ ସେମାନେ ଏକା ନୁହଁନ୍ତି, ଏବଂ ସାହାଯ୍ୟ ଉପଲବ୍ଧ – ପ୍ରାୟତଃ ସେମାନେ ଭାବୁଥିବା ଅପେକ୍ଷା ନିକଟରେ,” ସେ ଆହୁରି କହିଛନ୍ତି।
ପରିସ୍ରା ଅନିଚ୍ଛାକୃତ ଭାବରେ ପରିସ୍ରା ବାହାରିବା କାରଣରୁ ପରିସ୍ରା ଅସନ୍ତୁଳନ ବ୍ୟକ୍ତିର ଜୀବନର ଗୁଣବତ୍ତା ଉପରେ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରଭାବ ପକାଇଥାଏ – ଯାହା ଦ୍ଵାରା ଅସ୍ୱସ୍ତି, ଭାବପ୍ରବଣ କଷ୍ଟ ଏବଂ ସାମାଜିକ ପ୍ରତ୍ୟାହାର ହୋଇଥାଏ। ଏହି ଅବସ୍ଥା ମହିଳାମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଅଧିକ ଦେଖାଯାଏ, ବିଶେଷକରି ଯେଉଁମାନେ ପ୍ରସବ, ଋତୁସ୍ରାବ କିମ୍ବା ବୟସ-ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଦୁର୍ବଳତା ଅନୁଭବ କରିଛନ୍ତି ପେଲଭିକ୍ ଫ୍ଲୋର ମାଂସପେଶୀ। ବାଲେଶ୍ୱର ଭଳି ଅଞ୍ଚଳରେ, ଯେଉଁଠାରେ ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ସମସ୍ୟା ବିଷୟରେ ଆଲୋଚନା ନିଷେଧ ରହିଛି, ମହିଳାମାନେ ପ୍ରାୟତଃ ନୀରବରେ କଷ୍ଟ ଭୋଗୁଛନ୍ତି।
ବାଲେଶ୍ୱର ଏବଂ ଆଖପାଖ ଅଞ୍ଚଳରେ, ସ୍ଥାନୀୟ ହସ୍ପିଟାଲ ଏବଂ ୟୁରୋଲୋଜି କ୍ଲିନିକ୍ ଏବେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଚିକିତ୍ସା ବିକଳ୍ପ ପ୍ରଦାନ କରିବା ପାଇଁ ସଜ୍ଜିତ। ଏଥିରେ ମୂତ୍ରାଶୟ ତାଲିମ, ପେଲଭିକ୍ ଫ୍ଲୋର୍ ମାଂସପେଶୀ (କେଗେଲ୍) ବ୍ୟାୟାମ ଏବଂ ଖାଦ୍ୟପେୟ ସଂଶୋଧନ ଭଳି ରକ୍ଷଣଶୀଳ ପଦ୍ଧତି; ଯୋନିକାଲ ପେସାରି ଏବଂ କ୍ୟାଥେଟର ଭଳି ଚିକିତ୍ସା ଉପକରଣ; ଏବଂ ଆଣ୍ଟିକୋଲିନର୍ଜିକ୍ ଔଷଧ, ବିଟା-3 ଆଗୋନିଷ୍ଟ ଏବଂ ସାମୟିକ ଇଷ୍ଟ୍ରୋଜେନ୍ ଭଳି ଔଷଧୀୟ ଚିକିତ୍ସା ଅନ୍ତର୍ଭୁକ୍ତ। ଅଧିକ ଗମ୍ଭୀର ପରିସ୍ଥିତି ପାଇଁ, ଉଚ୍ଚମାନର ଚିକିତ୍ସା କେନ୍ଦ୍ରଗୁଡ଼ିକରେ ବୋଟକ୍ସ ଇଞ୍ଜେକ୍ସନ, ସ୍ଲିଂ ସର୍ଜରୀ, ବଲ୍କିଂ ଏଜେଣ୍ଟ ଥେରାପି ଏବଂ ସ୍ନାୟୁ ଉତ୍ତେଜନା ଉପକରଣ ସମେତ ଉନ୍ନତ ପ୍ରକ୍ରିୟା ମଧ୍ୟ ଉପଲବ୍ଧ।
ଚିକିତ୍ସା ଉପଲବ୍ଧତା ସତ୍ତ୍ୱେ, ଜନସଚେତନତା କମ୍ ରହିଛି। ଅନେକ ମହିଳା ଏବେ ବି ପରିସ୍ରା ଛିଣ୍ଡିବା ଏକ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ବିଫଳତା କିମ୍ବା ଚୁପଚାପ୍ ସହ୍ୟ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବା ଭଳି ଜିନିଷ ବୋଲି ଦେଖନ୍ତି। ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳ ଓଡ଼ିଶାରେ, ପୌରାଣିକ କାହାଣୀ ଏବଂ ଭୁଲ ସୂଚନା ପ୍ରାୟତଃ ମହିଳାମାନଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କ ଅବସ୍ଥା ଦୁର୍ବଳ ହେବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଡାକ୍ତରୀ ପରାମର୍ଶରୁ ଦୂରେଇ ରଖେ।
ଏହାକୁ ସମାଧାନ କରିବା ପାଇଁ, ଜନସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ବିଶେଷଜ୍ଞମାନେ ଜିଲ୍ଲାସ୍ତରୀୟ ସଚେତନତା ଅଭିଯାନ, ପ୍ରାଥମିକ ଚିକିତ୍ସା ତାଲିମରେ ମୂତ୍ର ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ଶିକ୍ଷାକୁ ଅନ୍ତର୍ଭୁକ୍ତ କରିବା ଏବଂ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ କର୍ମୀଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରେ ଅଧିକ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ପ୍ରଚାର ପାଇଁ ଆହ୍ୱାନ ଦେଉଛନ୍ତି। ଏହି ପଦକ୍ଷେପଗୁଡ଼ିକ ବାଲେଶ୍ୱର ଭଳି ଜିଲ୍ଲାଗୁଡ଼ିକରେ ବିଶେଷ ଭାବରେ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ, ଯେଉଁଠାରେ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟସେବା ଉପଲବ୍ଧତା ବୃଦ୍ଧି ପାଉଛି କିନ୍ତୁ ସାକ୍ଷରତା, ସୁଲଭତା ଏବଂ ସାଂସ୍କୃତିକ କଳଙ୍କ ସହିତ ଜଡିତ ଚ୍ୟାଲେଞ୍ଜର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେଉଛି।
ଭାରତ ୨୦୨୫ ନିକଟତର ହେଉଥିବାରୁ, ଓଡ଼ିଶାର ଡାକ୍ତରୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟର ବାର୍ତ୍ତା ସ୍ପଷ୍ଟ: ମୂତ୍ର ଅସଂଯମତା ଚିକିତ୍ସାଯୋଗ୍ୟ, ଏବଂ ପ୍ରାରମ୍ଭିକ ରୋଗ ନିର୍ଣ୍ଣୟ ଜୀବନକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିପାରିବ। ବର୍ତ୍ତମାନ ଯାହା ଆବଶ୍ୟକ ତାହା ହେଉଛି ଡାକ୍ତର, ପରିବାର, ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ନେତା ଏବଂ ଗଣମାଧ୍ୟମର ସାମୂହିକ ପଦକ୍ଷେପ – ମୂତ୍ରାଶୟ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ବିଷୟରେ ଆଲୋଚନାକୁ ସ୍ୱାଭାବିକ କରିବା ଏବଂ ବ୍ୟକ୍ତିମାନଙ୍କୁ ଲଜ୍ଜା ବିନା ସାହାଯ୍ୟ ଲୋଡ଼ିବାକୁ ସଶକ୍ତ କରିବା।
